asymmetric cotton

Zdaję sobie sprawę, że moja osoba (skądinąd pięknie ubrana – żarcik…) nie wygląda najkorzystniej, tzn. mogłaby korzystniej, na tle szarych kikutów pozbawionych liści, które kiedyś uchodziły za piękne, zielone drzewka. Chcąc troszkę podwyższyć poziom zdjęć umieszczanych na blogu wybrałam się w poszukiwaniu odpowiedniego „terenu” na sesję zdjęciową ze mną w roli głównej. Tak… Na początku zaczęłam od czegoś blisko, tak żeby nie zamarznąć spacerując kilometry w samych rajstopkach, bo „przecież w puchówce sobie fot nie porobię!”. Ok. Najbliższe miejsce, które urzekło mnie swoją „innością” i oryginalnością było oddalone o całe 3 kilometry od mojego domu. I uwaga, co to było? …dworzec! Tak, wiem jak to brzmi, ale uwierzcie mi niezłe miejsce. Uwzględniając odpowiednią pogodę i zdolnego fotografa (bo żeby ze mnie wykrzesać odpowiednią pozę to naprawdę trzeba być zdolnym) mogłyby powstać niezłe ujęcia. Problem #1: jak się tak dostać? Musiałabym wziąć rower, albo samochód, ale przecież nie mogę pedałować w butkach na koturnach wśród wszędobylskich kałuż i błota. Problem #2: zimno! Musiałabym się okutać jak to ja mam w zwyczaju na jazdę na rowerze, a co za tym idzie, potem się przebrać. W skrócie – nonsens… Problem #3: fotograf. Nikt nie zgodził się jechać na dworzec o 7 rano (wtedy jest najlepsze światło i cudowna mgła…). Problem #4: pogoda. Ogólnie to gdy miałam czas, ochotę, czas, czas, czas to padało… Wiecznie… Nieustannie… 

Podsumowując. Skończyło się jak zwykle: po szkole (nie o 7), przed domem (nie na dworcu), na tle szarych kikutów (nie cudownej mgły), za fotografa robiła osoba, której jakbym powiedziała kim jest to zostałabym narażona na śmiech (no, może lekki chichot i zażenowanie – przepraszam tato…). Wszystko po staremu. Po ostatnim poście staram się wrócić do siebie. Nadal nie widzę w sobie  ż a d n e j  poprawy, ale to się zmieni. Choćby nie wiem co!