Zaplecze
Książka jest napisana przez młodą autorkę Martę Syrwid. Już jako 18 latka wydała zbiór opowiadań pt.: „Czkawka”. Mówiono o niej „najgorętsze ciało polskiej literatury”. Pytana o to, dlaczego napisała książkę o Klarze, pogubionej anorektyczce, odpowiada: „Wynikało to z szoku – w szkole obserwowałam koleżankę, która siedziała w ławce przede mną i widziałam, jak codziennie mniej jej tam siedzi. Poza tym, kiedy wgryzłam się w temat, zauważyłam, że brakuje adekwatnego, nienaukowego języka dla opisu tej choroby. Innego od tych wszystkich znanych np. z blogów: „pogrążam się w rozpaczy”, „muszę być perfekcyjna”. W „Zapleczu” starałam się ten język stworzyć.”
Autorka pokazuje jak duży wpływ ma na nas opinia innych i otoczenie, w szczególności rodzice, którzy swoimi „zaburzeniami” potrafią zaburzyć własne dziecko. Klara, główna bohaterka jest wychowywana przez rozchwianą emocjonalnie matkę i ciągle katującego rodzinę ojca. Anoreksja jest tylko pretekstem, sposobem na życie, kluczem do samoakceptacji. Życie spędza na ciągłym układaniu nowych diet, diet które działają. W liceum Klara waży 40 kilogramów przy 172 cm wzrostu . Ciągle szybciej, mniej, mniej jedzenia oczywiście. Bo jedzenie to wróg, ale i największy przyjaciel. W książce jedzenie opisane jest jako czynność pełna ekscytacji, będąca chwilą, którą trzeba wykorzystać maksymalnie, rozsmakować się nią. W czasie jedzenia Klarze wychodzą rumieńce. Je powoli, by dokładnie poczuć smak fasolki, marchewki lub szklanki soku pomarańczowego. Klara ciągle ćwiczy, nawet za złamaną nogą: „bo większy wysiłek to więcej spalonych kalorii, to nic że trochę boli”. Ciągłe sprzątanie pokoju, kurz, brud. Dziewczyna brzydzi się brudu, a według niej jest brudna gdy zje. Więc nie je. „Ciągle ogarnia swoją Przestrzeń”. Klara chce być perfekcyjna, jak manekiny na zapleczu. Zawsze za cienką, czystą szybą. „Manekiny nie jedzą, mają gładką skórę i piękne usta”. Klara zazdrości grubszym dziewczynkom, nienawidzi i pogardza nimi. Zazdrości tego, że mogą jeść, są szczęśliwe, mają beztroskie życie z kochającymi rodzicami. Nienawidzi, bo też by tak chciała. Pogardza, bo nie rozumie jak można tak nie dbać o swój wygląd, który jest dla Klary wszystkim. Jej świat obraca się wokół niej samej. Z czasem możemy zaobserwować jak bohaterka zmienia swoje nastawienie do matki, bo do ojca ma zawsze takie same (boi się i nienawidzi go). Matka, kiedyś zawsze ją broniła, przestała to robić gdy Klara dorosła i urodził się jej brat. Między innymi dlatego dziewczyna „nie lubi” Olka. Syrwid pokazuje nam przyczyny choroby bohaterki. Sięga aż do jej dzieciństwa. Pokazuje nam pojedyncze obrazy. Przedszkole, w który śniadaniem był orzeszek, podstawówkę i Ewkę (najlepszą a zarazem najgorszą koleżankę, która pocięła Klarze trampki żyletką), liceum w którym Klara podejrzewa nauczycielkę biologii o podcinanie jej skrzydeł. Dzięki temu w głowie bohaterki rysuje się cudowny wzór, na sposób bycia i wyglądanie. Anoreksja.
Mam mieszane uczucia. Cieszę się, że mogłam przeczytać o czymś co jest coraz bardziej „popularne” wśród młodzieży, ukazuje problem dzisiejszego świata. Dowiedziałam się jakie są przyczyny, co kieruje młodymi dziewczynami do tak desperackich sposobów na poradzenie sobie z życiem. Język powieści i sposób pisania jest oryginalny, żeby nie powiedzieć dziwny. Myślę, że to wyróżnia, „Zaplecze” od innych książek na bibliotecznych półkach. To co nie do końca mi się podobało to czasami zbyt – moim zdaniem – obrzydliwe opisy. Jak na przykład, gdy Klara chciała zjeść grube dziewczynki „wygryzając im mięso z przedramion”. Takie opisy mi się nie podobają. Ale uważam, że książka jest warta polecenia i przeczytania, dowiedzenia się czegoś więcej.
PS: Co o tym sądzicie?
PS: I'm sorry but you must translate it on your own...
What do you think about it?
