Exploring Rome

            Dawno nie pojawił się tu żaden wpis. Nie mam zamiaru tłumaczyć, usprawiedliwiać się i przepraszać – po prostu, zacznę wszystko od początku, tak jak dokładnie cztery lata temu. Wtedy kończyłam 14 lat, teraz przekroczę magiczną, mistyczną, niezwykłą, tajemniczą, mającą dać niewymierne korzyści liczbę: 18! Co to oznacza dla moich rówieśników? Otóż z dyskretnej ankiety (tzn. obserwacji znajomych) wynika, że przekroczenie wieku domniemanej dorosłości może być równoznaczne z nieograniczoną wolnością, piciem (właściwie bezkarnym kupowaniem) piwa, balowaniem do rana, nie tłumaczeniem gdzie i z kim się wychodzi, a co najważniejsze kiedy się wraca… Można by te korzyści mnożyć i mnożyć. Ja natomiast wiem, że w moim przypadku i tak nic się nie zmieni. Zawsze byłam niezależna i samodzielna – nigdy się nie tłumaczyłam ze swoich planów. O wyprowadzce z domu (moje marzenie!) nie ma mowy, przynajmniej póki kończę liceum – wolność pozostanie na tym samym poziomie… Dalej muszę się uczyć, chodzić do tej samej szkoły, mam te same zajęcia… Osobą specjalnie imprezującą nie jestem – balety do rana odpadają. Nie palę nie piję – to sprzeczne z moimi poglądami na życie oraz z myślą ostatnio modnej idei #fit #healthy #lifestyle.

Nie byłabym sobą gdybym nie zrobiła zdjęcia psu, kotu albo chociaż jakiemuś robaczkowi...

Post zrobił się lekko depresyjny, a nie o tym miało być. To jakie zmiany zauważam, to że będę mogła zagłosować w najbliższych wyborach prezydenckich (cóż, lepsze to niż nic), zauważyłam, że ludzie dookoła coraz bardziej liczą się z moim zdaniem (oczywiście jeśli wiedzą ile mam lat, bo mówią że wyglądam na 15, rekordziści, że na 14…), mogę zacząć pracować! Drugie z moich marzeń to pracować w restauracji. W mojej głowie przerobiła już każdy scenariusz: najpierw zmywak, kelnerka, prawa ręka szefa kuchni i bam! rośnie ze mnie Gordon Ramsey w spódnicy (raczej w szortach, bo w spódnicach nie chodzę).

            Póki co, świętowałam swoją 18. w Rzymie. O wrażeniach w innym poście. Na razie chcę pokazać fotki, których mam tyle, że samo oglądanie zajęło mi 2 godziny (wraz z opowiadaniem, dlaczego uwieczniłam jakąś Azjatkę na 5 zdjęciach – odp: bo miała ładną sukienkę), wam chcę tego oszczędzić i wprowadzić trochę słońca i ciepła do naszej „pięknej” i jakże zimnej oraz deszczowej Polski… J